مسؤولان با نگاهِ «حایز اهمیت»، باید به بخش کشاورزى نگاه کنند. بخش کشاورزى یک محور اصلى در اداره‏ى کشور است؛ و باید با این چشم در تنظیم معلومات دانشگاهى، در تخصیص بودجه، در گماشتن افراد کارآمد و توانا در رأس کارها، به آن نگاه کرد؛ باید امر کشاورزى را در کشور سبک نشمرند.

البته صنعت هم مهم است و وقتى ما روى کشاورزى تکیه مى‏کنیم، صنعت را نفى نمى‏کنیم؛ آن هم یک محور اساسى دیگرى براى پیشرفت کشور است؛ اما جاذبه‏هاى گوناگون و زرق و برق و نام و نشان بخش‏هاى دیگر، مبادا اهمیت این بخش بسیار مهم را تحت‏الشعاع قرار بدهد؛ شریان اصلى زندگى جامعه، در این بخش است و زندگى واقعى و ملموس جامعه - حیات اجتماعى - در این بخش، بیشتر معنا پیدا مى‏کند؛ چون این‏جا مسأله‏ى غذا و مسأله‏ى امنیت غذایى و مسأله‏ى استقلال ناشى از امنیت غذایى و خودکفایى مطرح است؛ این نکته‏ى اول، که مسؤولان با این چشم به مسأله‏ى کشاورزى نگاه کنند. این نگاه - همان‏طور که گفتیم - در دانشگاه، در بخش‏هاى دانشگاهى مربوط به کشاورزى، در تنظیم درس‏ها، در گرفتن دانشجو، در پرداختن به استاد، اثر مى‏گذارد، تا بقیه‏ى خدمات گوناگونى که دولت مى‏تواند به کشاورزان بدهد؛ مانند آنچه که مربوط به بانک‏هاست، آنچه که مربوط به سازمان مدیریت و برنامه‏ریزى است، آنچه که مربوط به خود وزارت جهاد کشاورزى است.

نکته‏ى دوم براى مسؤولان این است که در کار کشاورزى، همین‏طور که اسم شما جهاد کشاورزى است، جهادى حرکت کنید. ما از اول انقلاب، هر کار بزرگى که توانسته‏ایم انجام بدهیم، به برکت اعتماد به نفس و بلندپروازى و کار جهادى بوده است. جوانانِ جهاد سازندگى آن روزى کارهاى بزرگ را در این کشور شروع کردند که حتى آن کسانى که جلوى چشم‏شان این کارهاى بزرگ انجام مى‏گرفت، باور نمى‏کردند که جوان ایرانى قادر به این کارهاست.

در دوران رژیم طاغوت، گندم را از امریکا مى‏خریدند و سیلو را روس‏ها برایشان مى‏ساختند؛ آنها سیلو را هم نمى‏توانستند بسازند! باید روس‏ها مى‏آمدند؛ این صنعت در ایران نبود. در سال‏هاى اول انقلاب، این جوانان جهاد دانشگاهى آمدند و گفتند امام دستور داده‏اند مردم گندم بکارند؛ خوب، گندم سیلو لازم دارد؛ درِ خانه‏ى چه کسى برویم، جز درِ خانه‏ى همت و ابتکار خودمان؛ شروع کردند. افرادى مى‏دیدند که این سیلو بالا مى‏رود - البته در روز اول، با ظرفیت کم - اما باور نمى‏کردند! و امروز کشور ما یکى از کشورهاى مطرح از لحاظ سیلوسازى در دنیاست؛ به برکت همین جوان‏ها. کار جهادى، این است.

در هر بخشى از بخش‏هاى گوناگون صنعتى و فنى و علمى و تحقیقاتى که ما با روحیه‏ى جهادى وارد شدیم، پیش رفته‏ایم. روحیه‏ى جهادى یعنى چه؟ یعنى اعتقاد به این که «ما مى‏توانیم»؛ و کارِ بى‏وقفه و خستگى‏ناپذیر و استفاده از همه‏ى ظرفیت وجودى و ذهنى و اعتماد به جوان‏ها. الان در همین بخش انرژى هسته‏یى که این همه دنیاى استکبار را سراسیمه کرده، اکثر کسانى که در آن‏جا مشغول کار هستند، جوان‏هاى تحصیلکرده‏اند؛ صدها جوانِ کم‏سال و تحصیلکرده، این چرخ را مى‏چرخانند و این عزت را براى کشور پدید آورده‏اند. در همه‏ى بخش‏ها همین‏طور است. به نیروهاى بااستعداد، چه از جوان‏ها باشند و چه از انسان‏هاى با تجربه، اعتماد کنند. اعتماد به این افراد و توکل به خداى متعال و اخلاص نیت براى خدا، اساس کار است. جهاد کشاورزى باید در معناى حقیقى کلمه، براى مسائل کشاورزى کشور و دامدارى و بقیه‏ى کارهایى که برعهده‏ى این وزارت است، جهادى عمل کند.

مسأله‏ى سوم این است که ما به کشاورزمان مى‏گوییم تلاش کنید تا امنیت غذایى براى کشور به وجود بیاورید؛ اما به مسؤولان‏مان مى‏گوییم این پایان کار نیست؛ ما بایستى به صادرکنندگان این محصولات تبدیل شویم؛ ما باید بتوانیم دیگران را بهره‏مند کنیم. این کار، کارِ دستگاه‏هاى گوناگون دولتى است که وسایلش را فراهم کنند؛ ما مى‏توانیم.

مرتب از این‏که ما از لحاظ آب در مضیقه هستیم، حرف مى‏زنند؛ خوب بله، ما مى‏دانیم کشور ما از آن کشورهاى پُر آب نیست؛ اما آیا از همین آبى که امروز داریم، استفاده‏ى بهینه مى‏شود؟ جواب، منفى است. این، جزو کارهاى وزارت جهاد کشاورزى و وزارت‏خانه‏ها و دستگاه‏هاى گوناگون دولتى است که آموزش چگونگى استفاده‏ى از آب، تنظیم جریان آب در بخش‏هاى مختلف، نگهدارى از همین مقدار آبى که از نزولات مبارک آسمانى است، با انواع و اقسام شیوه‏هایى که امروز در دنیا معمول است، جزو کارها قرار بگیرد. بنابراین، کشور ما از کشورهاى پُر آب نیست، اما همین مقدار آبى که داریم، قادر است محصولات کشاورزى را سیراب کند. در زمین هم همین‏طور هستیم. من در گزارش‏ها خوانده‏ام که ما امروز اندکى بیش از هجده میلیون هکتار زمینِ قابل کشت داریم؛ در بخش‏هاى مختلف: دیمى و آبى و باغى و غیره، که این مقدار مى‏تواند به سى میلیون هکتار افزایش پیدا کند؛ یعنى نزدیک به دو برابر. من در بعضى از بخش‏هاى این کشور - در مسافرت‏هایى که کرده‏ام - زمین‏هایى را دیده‏ام که با «کار» مى‏توانند تبدیل بشوند به زمین‏هاى قابل کشت. ما خیلى امکانات در این کشور داریم. ما یک کشورِ به معناى حقیقى کلمه غنى هستیم و این «غنا» را مردم باید حس کنند؛ از این غنا باید استفاده کنند. به زارع مى‏توانیم بگوییم روى این زمین، خوب و با شیوه‏ى علمى کار کن و محصول به دست بیاور؛ چیز دیگرى در اختیار او نیست؛ ولى این مسؤولانند که بایستى نظام این کار را طراحى کنند.

بر روى دانه‏هاى روغنى و کُلزا یا زیتون هم کار شود. یکى از کارهاى خوب این دولت این است که مى‏خواهند زیتون را هر چه بیش از پیش ترویج کنند؛ وارد سبد غذایى مردم کنند، که جزو کارهاى بسیار خوب است. البته کشور بایستى حتماً در برنج و گوشت و لبنیات هم به خودکفایى برسد؛ این جزو کارهایى است که مسؤولان دولتى باید بکنند.

بخش آموزش کشاورزى و ترویج و استفاده از دانش موجود دنیا در دانشگاه‏هاى ما و فرستادن جوان‏ها براى کمک به روستایى‏ها، جزو کارهاى بسیار مهم است. البته به همه‏ى روستاییان و همه‏ى کشاورزان و کسانى که دست‏اندرکار کشاورزى‏اند، توصیه مى‏شود که از این جوانان مطلع و خبره در کار کشاورزى استقبال کنند. بنده در بعضى از روستاها از نزدیک ملاحظه کردم که جوان‏هاى خبره و دانش‏آموخته‏ى کشاورزى، یک نفرشان بیکار نمانده بود! همه در مزارع مشغول کار شده بودند و نتیجه این شده بود که آن بخش از لحاظ محصول کشاورزى، رشد فوق‏العاده‏یى کرد، که در بیانات این عزیزان هم این مسأله را شنیدید. باید از شیوه‏هاى علمى استفاده کرد.

عزیزان من! امروز کشور شما، کشورى است در حال حرکت به جلو ، این حرف‏ها مربوط به کشاورزى است؛ ولى ما در قضیه‏ى صنعت، در قضیه‏ى تحقیقات، در امر سیاست، در رشته‏هاى گوناگون علوم، در پدید آوردن مسائل نو، در همه جا، حرکت‏هایى را به برکت انقلاب و به برکت نظام جمهورى اسلامى مشاهده مى‏کنیم، که کشور به برکت آنها خواهد توانست این فاصله‏ى ژرفى را که دشمنان میان این کشور و میان کشورهاى پیشرفته به‏وجود آورده‏اند، پُر کند. حرکت امروزِ کشور، حرکت مبارکى است؛ حرکتِ سرشار از امید و نگاه به آینده. کارى که امروز دستگاه‏هاى مختلف مى‏کنند، چه در این بخش - بخش کشاورزى - چه در بخش‏هاى دیگر، باید یک قاعده‏ى محکمى باشد که بتوانند بعد از بیست سال - وقتى دوران سند چشم‏انداز بیست ساله تمام شد - احساس افتخار کنند و بگویند ما بودیم که این تدابیر را اندیشیدیم و امروز کشور بعد از گذشت بیست سال، به این رشد و اعتلاء رسیده است؛ که مى‏رسیم ان‏شاءاللَّه. جوان‏هاى ما - شماها - خواهید دید ان‏شاءاللَّه آن روز را؛ و دشمنان مستکبر نظام جمهورى اسلامى از همین مى‏ترسند و علت دشمنى‏ها، همین است. آنها از این‏که یک کشورى، یک ملتى، با تمسک به اسلام بتواند به این قله‏ى عظیم زندگى مدنى و افتخارات تمدنى خود برسد، نگرانند؛ چون مى‏دانند این بهترین مروج اسلام و بهترین مروج معنویت است؛ مى‏دانند که اگر این راه را این ملت طى کرد، جلوى زیاده‏خواهى‏ها و زیاده‏خوارى‏هاى آنها گرفته خواهد شد. کمپانى‏هاى غاصب صهیونیست‏ها و دیگران، مى‏خواهند دنیا را بچاپند؛ سختشان است که ببینند یک ملتى در مقابل داعیه‏هاى آنها این‏طور در همه‏ى بخش‏ها جلو مى‏رود؛ اما على‏رغم آنها ملت ایران به پیش خواهد رفت و اسلامِ عزیز سربلندتر از آنچه که هست، خواهد شد و ان‏شاءاللَّه پرچم عزت اسلامى بر بلنداى این ملت و همه‏ى دنیاى اسلام به اهتزاز در خواهد آمد.

از خداوند متعال سلامت و سعادت همه‏ى شما را مسألت مى‏کنم و امیدوارم مشمول ادعیه‏ى زاکیه‏ى حضرت بقیةاللَّه (ارواحنافداه) باشید و ان‏شاءاللَّه همه‏تان موفق باشید.